Pierwsza fala wyprzedaży aktywów na polskim parkiecie zaciągnęła za sobą podmuch mroźnego powietrza, które schłodziło optymizm wszelkiej maści amatorów analiz rynkowych. Mam tu na myśli wszystkich (WSZYSTKICH!) specjalistów od rynków, wieszczących hossę w oparciu o czynniki z otoczenia makroekonomicznego, takie jak konsekwentne cięcie stóp procentowych; polepszenie nastrojów wyrażone wskaźnikami wyprzedzającymi, PKB, stopą bezrobocia czy "analityków" starających się bezpośrednio przełożyć wzrosty na zachodzie na rodzimy rynek (!), bądź też ślepo zapatrzonych w historyczne analogie. W związku z tym, że
fala ta swym zasięgiem wartościowym oraz czasowym przebiła moje prognozy, muszę zrewidować własne oczekiwania co do zasięgu kompletnego impulsu. Na tę chwilę jednak korektę prognozy wprowadzam jedynie w fali III, która będzie miała zasięg większy jak oczekiwane dotąd 2.100 pkt - prawdopodobnie znajdzie swe oparcie nieznacznie poniżej 2.000 pkt. Na resztę na razie trzeba zaczekać. Kolejne korekty będę wprowadzał "w biegu" w oparciu o zasięgi kolejnych struktur. Natomiast co do czasu jej zakończenia wydaje się, że obdarzyłem ją zbyt dużym pędem.
Nowy czas docelowy dla długoterminowego minimum przesuwam więc z marca/kwietnia na lipiec/sierpień.
Na chwilę obecną indeks WIG20 znajduje się w bardziej lub mniej tymczasowej strefie równowagi.
Pierwszy scenariusz zakłada, że fala II zakończyła się w punkcie 2.444 pkt. Granicę dla niej wyznaczyła strefa średnio- oraz długoterminowych średnich kroczących.
Zarówno zasięg czasowy jak i wartościowy wydają się być zbyt małe jak
na falę II jednak można je uznać w ostateczności za (zwodniczo?) satysfakcjonujące, jako że ponad 38,2 %-owe zniesienie fali I zredukowało całkowicie jej 5. podfalę, co można uznać za absolutne minimum dla fali tego rzędu sprokurowane pośpieszną redukcją aktywów głównego gracza warszawskiego parkietu.
W takim scenariuszu indeks realizowałby obecnie falę III a dokładniej 2. jej podfalę. Zanegowanie tego scenariusza nastąpi w przypadku osiągnięcia przez indeks wartości równej lub wyższej niż 2.443,84 pkt.
Scenariusz alternatywny, który uważam w tym momencie za co najmniej równie prawdopodobny, zakłada, że rynek zamierza zakamuflować swoje zamiary w sposób znacznie bardziej chytry niż dla niewprawionego oka na pierwszy jego rzut widać.
W tej opcji indeks jest w połowie ledwie realizacji fali II, której zasięg, koniec końców, wypadłby we wstępnie nakreślonym rejonie 2.500 pkt a fala II zgodnie z "dobrym zwyczajem" zredukowałaby ruch poprzedzający o więcej niż połowę, a prawdopodobnie o około 68,2 %. Również pod względem przedziałów czasowych wypada bardziej przekonująco wyznaczając rzeczone ekstremum w okolicy połowy b.m. (18. / 19. luty nabiera tutaj wyjątkowej wagi "złotego środka" nie tylko zrównując w czasie trwania obie fale ale i wyznaczając ich sumaryczny czas trwania na 55 - 56 sesji, co jest ważną liczbą Fibonacciego. Co jeszcze ciekawsze to właśnie 19. lutego ukaże się kolejny raport ze spotkania FOMC!). Ponadto scenariusz ten powinna wspierać zmiana strategii OFE, które miały czas do końca stycznia by dostosować swoje portfele aktywów do wymagań reformy emerytalnej, teraz zaś znów mają zielone światło do wznowienia zakupów. Jakby tego było mało scenariusz taki znajduje uwiarygodnienie w indeksie sumarycznym WIG, na którym nie doszło do ustanowienia "wtórnego" ekstremum krótkoterminowego, zaś opór na poziomie 53.000 pkt znajduje się dokładnie na poziomie 138,2 %-owej projekcji długości fali B korekty płaskiej rozszerzonej.
W tym scenariuszu, jak widać powyżej, oczekuję korekty złożonej pod prawdopodobną postacią: płaska pędząca - zygzak (łącznik) + zygzak bądź ew. rzadkiej na tym etapie samotnej korekty płaskiej rozszerzonej. Obie o jednakowym zasięgu, różniące się jedynie czasem rozwoju.
