Legalny doping od doktora Draghi wskrzesi trupa (?)

Wzrost powyżej 2.360 pkt ostatecznie potwierdzi poniższy scenariusz.

Ostatnia szansa dla niedźwiedzi na utrzymanie trendu spadkowego to utworzenie rzeczywistego szczytu na poziomie 2.340 pkt w ostatniej załamanej fali korekty i spadek poniżej 2.220 pkt w ewidentnym impulsie.

Mario Draghi: klątwa Midasa

Midasowy dotyk pana Draghi ozłoci strefę euro i przyczyni się do zapaści w krajach peryferyjnych. Dla Polski zarezerwowano w scenariuszu rolę pierwszoplanowego kozła ofiarnego.

Możliwe implikacji stymulacji gospodarczej strefy euro dla Polski:

• umocnienie złotówki względem słabnącego euro uderza rykoszetem w już osłabiony rosyjskimi sankcjami eksport Polski,

• gasnący eksport napędza deflację w kraju,

• pogłębiająca się deflacja i umacniająca złotówka stają się silną przesłanką za obniżeniem stóp procentowych przez NBP,

• postępuje odpływ oszczędności z banków w obliczu coraz bliższych zeru stawek oprocentowania lokat i z tego powodu zawężają się możliwości kredytowe banków,

• środki te w związku z osłabieniem OFE i wieloletnią stagnacją na rynku akcyjnym nie trafiają na giełdę, zaś z powodu deflacji nie są przeznaczane na konsumpcję, lecz "zaszywane w skarpetę"

• dodruk euro powoduje umocnienie się walut postrzeganych jako spokojne przystanie w środku europejskiego walutowego huraganu, w tym przede wszystkim szwajcarskiego franka,

• galopujący frank uderza w kredytobiorców zwiększając ryzyko niespłaconych kredytów oraz ewentualnych interwencji państwa, zwiększając poziom niepewności względem banków,

• następuje odpływ inwestorów i narastająca dywergencja pomiędzy rynkami strefy euro a peryferiami Europy w związku z dysproporcją stymulacyjnych oczekiwań i popytowego potencjału,

• (NBP odpala własne QE).

Wymienione komplikacje (poza oczywiście ostatnim punktem, który może stać się podwaliną pod hossę '16 - '17!) stają się przesłanką do natychmiastowego zaostrzenia sytuacji na GPW:

Jest to czarna, choć na dzień dzisiejszy nadal wiodąca wersja rynkowej wizji. Istnieje też inna - bardziej optymistyczna. Możliwe bowiem, że tak jak 3-letni program skupu aktywów za oceanem wyrysował na polskim parkiecie potężny trójkąt, tak również nadchodzące luzowanie ilościowe w strefie euro dostarczy nieco tlenu wyczerpanemu maratończykowi. Maksymalny zasięg takiej formacji - impulsu lub prostego zygzaka - byłby równy 2.940 pkt. Dopiero z tego poziomu nastąpiłaby fala bolesnego, ale ozdrowieńczego katharsis.

Niewykluczone też, że NBP w odpowiedzi na program EBC i płynące z niego zagrożenie silną złotówką rozszerzy garnitur własnych zagrań o zmasowany program skupowania długu wewnętrznego. Pytanie tylko na ile dość konserwatywni członkowie naszego banku centralnego są na to gotowi i kiedy to nastąpi. Aktywne luzowanie ilościowe (Quantitative Easing) w przyszłości stanie się podstawowym narzędziem interwencyjnym banków centralnych, obok archaicznych już i mało skutecznych, w dobie tak mocnych używek finansowych, operacji poluźniania stóp procentowych (Interest Rates Easing).

Kluczowy dla kierunku rozwoju wypadków jest jakże nieodległy w tym momencie (!) poziom 2.340 pkt. Jego ewentualne przełamanie pociągnie za sobą redefinicję konfiguracji fal w średnim terminie a tym samym będzie równoznaczne z przynajmniej 220 punktowym rajdem. Na początek.

..., 5, 4, PKO BP, Pekao SA, (cała reszta), BUM!

Nie dalej jak na początku mijającego tygodnia poddałem analizie banki. 2 x pekao. Zdawałem sobie sprawę, że jeżeli Wielki Plan ma nie wypaść z gry to potrzebuje do tego wsparcia ze strony instytucji finansowych.

Bank	Udział w portfelu WIG20
PKO BP	14,5 %	26,8 %
Pekao SA	12,3 %
BZWBK	5,7 %
mBank	3,2 %
Alior	2,0 %
W sumie	37,7 %

Nic z tego nie wyszło. Obie analizy przyniosły marne efekty. Wszystko było możliwe. Wzrosty - wahania - spadki. Tak było do środy. 

W czwartek warunki gry się zmieniły.

Bariera 5 zł 19 gr, do której eksplodował w czwartek frank szwajcarski to bardzo wysoko. Jednak w świetle teorii fal Elliotta nie może być uznana za granicę ostateczną. Za taką mógłbym uznać wartość np. 6 zł 20 gr, na którą wskazuje projekcja fal. A taka cena niczego dobrego sektorowi finansowemu w Polsce nie przyniesie!

Jak więc widać: 

15. stycznia 2015 r.

centralny bank Szwajcarii zadecydował o losie

Giełdy Papierów Wartościowych.

Na dokładkę różowe okulary z nosa utrącają wyniki większości amerykańskich banków za IV kwartał 2014 r.:

Bank	Zysk / Przychód	Prognozy	Poprzednio
	(mld USD)
JP Morgan Chase	1,19 / 23,55	1,35 / 24,06	1,3 / 24,11
Bank of America	0,06 / 17,81	0,11 / 18,51	0,77 / 17,78
Citigroup	0,25 / 18,96	0,32 / 20,94	0,29 / 21,49
Goldman Sachs	4,38 / 7,69	4,32 / 7,64	4,60 / 8,78
Morgan Stanley	0,47 / 7,80	0,48 / 8,08	0,50 / 8,20

Jeśli na to wszystko nałożyć jeszcze stan optymizmu uczestników polskiego parkietu, który wszedł w tryb constans na przekór kolejnym fatalnym sesjom i dorzucić ostatnie odczyty wskaźnika FED Philadelphia à la I - II kw. 2011 r., to ja szkic obrazu uznaję za dopełniony.

Pora by rynek namalował swe arcydzieło.

4 zł za dolara to abstrakcja? To co powiecie na 12?! ;-)

Jeśli poniższa analiza fal na USD/PLN jest poprawna i zakładając, że prawdziwe są zasady 5. i 6. KODEKSU, wg których:

• "wstępnie określony minimalny zasięg fali 3. to 1,618 fali 1. liczone od końca fali 2"

 oraz

• "wstępną prognozę zasięgu całej formacji można wykonać na zasadzie: minimum to 3,236 fali 1. liczone od początku fali 1.; maksimum to 3,236 fali 1. liczone od końca fali 1",

to

minimalny cena docelowa dla dolara byłaby równa:

  12 zł*

Co mogłoby doprowadzić do takiej sytuacji, to już wymyka się funkcjonalnemu zasięgowi teorii fal Elliotta i nie będę się tym zajmował, bowiem nie przyczyny a skutki leżą w obrębie zainteresowań MirażówFortuny. Niemniej potencjalnych permutacji zdarzeń prowadzących do załamania nie tylko złotówki ale i innych walut regionu czy nawet euro, i ich podążenie rublowskim kursem, w euro-azjatyckim regionie nie brakuje.

* - co ciekawe jednakowe wyniki daje projekcja zarówno z podfali 1. fali III, jak i z fali I (przy założeniu załamania fali V)

I został już tylko jeden

Przyłożenie miary czystej Elliottowskiej teorii do fali rozpoczętej 4. grudnia 2014 r., którą to datę uważam za inicjację fali C korekty płaskiej rozpoczętej w kwietniu 2011 r. korygującej falę - A - odbicia od dna wyznaczonego bessą lat 2007 - 2009 na poziomie 1.253 pkt, pozwala, zgodnie z moją najlepszą wiedzą, wyeliminować dwa spośród trzech uprzednio przedstawionych wariantów przewidywanego zachowania indeksu W20 pozostawiając na placu boju jeden, aczkolwiek również, wolą rynku, zmodyfikowany.

W grze pozostaje scenariusz (o dziwo!) podstawowy. Kwestią pokornej akceptacji jest zrozumienie, że rynek lubi robić wszystko po swojemu i nie poddaje się żadnej próbie nakłonienia go do postępowania zgodnie z litanią pobożnych życzeń nawet najbardziej doświadczonych analityków. Tym razem również, zgodnie z wrodzonym duchem przekory, rynek podążył własną ścieżką, jednak skala nieposłuszeństwa jest wyjątkowo mała.

Dlaczego uważam, że rynek z każdym dniem zapędza się coraz głębiej w kozi róg?

Zacznijmy od scenariusza opatrzonego przeze mnie w poprzednim wpisie łatką "lub". Prawdopodobieństwo jego realizacji zostało niemal całkowicie zaprzepaszczone wczorajszym silnym spadkiem, którego nie mogę uznać za falę [b] ([x])  zygzaka (złożonego), gdyż zgodnie z pkt 45. KODEKSU:  

"w zygzaku fala B jest krótsza od fali A a najczęściej stanowi jej 38,2 % i sporadycznie tylko znosi więcej niż 50 % jej długości", 

co obowiązuje również w przypadku zygzaków (złożonych). Tutaj zaś mamy do czynienia ze zniesieniem ponad 76,4 %-owym, co jest bardziej charakterystyczne dla fal wschodzącego impulsu, w zygzakach zaś niedopuszczalne! Co prawda nadal istnieje możliwość wystąpienia bardziej rozbudowanej korekty złożonej pod postacią dodatkowego zygzaka po zakończeniu fali płaskiej, ale dla uproszczenia obrazu proponuję na razie pominąć tę możliwość nie zapominając o niej!

Czyżby więc scenariusz "albo"? Bynajmniej! Tę opcję odesłałem do lamusa już wcześniej - wraz z ruchem z 19. - 23. grudnia, który, przebijając wcześniejsze ekstremum, pozbawił całości jej naturalnych, impulsywnych właściwości.

W związku z tym pozostał jedynie scenariusz przewodni. Ten jednak dzisiaj się nieco skomplikował, gdyż dynamiczne odbicie w formie impulsu po wcześniejszym głębokim cofnięciu, które zatrzymało się dosłownie na ostatnich rozstajach, zanegowało faworyzowany przeze mnie dotąd zygzak na korzyść fali płaskiej. Jej zasięg jak widać na rysunku określam na 2.333 lub w razie rozszerzenia 2.353 pkt i powinien zostać osiągnięty w najbliższy piątek lub poniedziałek, co dałoby w sumie 13 kolejnych sesji korygujących.

Ewentualny praktyczny sygnał sprzedaży padnie w razie sforsowania przez indeks poziomu 2.286 pkt. Natomiast wzrost powyżej 2.369 pkt zaneguje oczekiwaną wersję zdarzeń. Podobnie kontynuacja wzrostów poza poniedziałek. W takim wypadku moja uwaga skupi się na scenariuszu "lub" i granicy docelowej ~2.380 pkt.